The Flowers of Evil – an exhibition curated with Arti Grabowski in Sopot, Poland

opening: 28th of September, 19.30
exhibition: 29 September – 13 January 2019

Curators: Małgorzata Kaźmierczak, Arti Grabowski
Artists:  Przemysław Branas, Mary Coble, Deborah Castillo, Dariusz Fodczuk, Nadia Granados, Moshtari Hilal, Fatimah Jawdat, Aleksandra Kubiak, Cecylia Malik/Kolektyw Matki Polki na Wyrębie, Yasmeen Mjalli, Erika Ordos, Bartłomiej Otocki, Petr Pavlensky, Jacek Piotrowicz, Mariusz Sołtysik, Katia Tirado, Mariusz Waras, Andrzej Wasilewski, Monika Zawadzki.

The dichotomy indicated in the title of Charles Baudelaire’s volume of poetry, The Flowers of Evil, is highly evocative. Flowers, commonly seen as beautiful, delicate and vulnerable are contrasted with broadly conceived evil, ignominy, crime, humiliation, and death. The title provokes multiple interpretations. It can symbolise the pursuit of beauty in ugliness as well as focus on the attractiveness and enticing power of evil. According to Małgorzata Kosmala, “For Baudelaire evil is the founding principle of the world; it splits being into two parts, the ideal … and the real, where the human being operates”.[1] Creating “flowers of evil” means writing beautiful poems about all things corrupt and vile. A question arises about the vocation of the artist in the world. “The role of the artist is to soar above the tangible reality, his fate inevitably that of a messenger living in permanent misery, aware of the exile since no beauty of the real world can measure up to the ideal. Searching for eternal beauty, the artist is then doomed to suffering and insatiability, to transcending all boundaries, even those of good and evil”, continues the same author.[2]
The title of the exhibition, The Flowers of Evil, is at the same time the title of Andrzej Wasilewski’s installation (Le fleur du mal). The artist processes data downloaded from the Internet; thanks to a special interface they “set in motion” an installation of artificial flowers. Making use of this classic title, the artist moreover followed the thinking of Jean Baudrillard, author of The Intelligence of Evil, or the Lucidity Pact, and of the idea of simulacra. In Andrzej Wasilewski’s installation the data are grouped within categories: Population, Mortality, Human interference with the natural environment, Energy production and consumption, Food, Economy, and Crime. The artists taking part in the show make statements about the risks they can identify. Inspired by the title, they refer to violence, war, environmental degradation, enslavement by political regimes, homophobia, xenophobia, and racism. Most of the works were made specifically for this exhibition, the bulk of them documenting the art of performance, one whose form is especially conducive to taking a stand on the topical issues of the day.
“Art is but an idea, prostitutionalised by its realisation”, wrote the author of The Lucidity Pact.[3] Such a statement is highly provokative. Baudrillard implies that contemporary art flourishes on a landfill.  Our aim was to create a beautiful image of this landfill.
/Małgorzata Kaźmierczak/
——————————————————
[1] Małgorzata Kosmala, “O estetyce Charlesa Baudelaire’a”, Biesiada (2004). http://biesiada.polon.uw.edu.pl/bodler.html.
[2] Ibid.
[3] Jean Baudrillard, The Intelligence of Evil, or the Lucidity Pact, transl. Chris Turner, Bloomsbury, London 2013, p. 83.

https://www.pgs.pl/wpisy/kwiaty-zla

Advertisement

“Scores” – an exhibition at the National Museum of Szczecin

Jeśli popatrzysz głęboko, zobaczysz muzykę; sercem natury jest wszechobecna muzyka”.

Thomas Carlyle

Tytuł wystawy Partytury jest grą różnych znaczeń tego słowa i wynika z fascynacji relacją między obrazem a dźwiękiem. Partytura to forma wizualnej komunikacji która łamie bariery języka, czasu i przestrzeni. Partytura zakłada zakres wiedzy, który pozwala ją odczytać – jest diagramem, przepisem, mapą i zapisem akcji która ma zostać wykonana. Partytura przekłada idee na kod wizualny. Partytura rozumiana jako rama fizyczna, konceptualna i strukturalna pomaga  obserwować relację między obrazem a dźwiękiem w filmie i wideo. Dźwięk i film mają bowiem podobną strukturę – są oparte na czasie – stąd na wystawie film Karoliny Breguły i Roberta Mleczki. Kontekstualna i relacjonalna natura dźwięku otwiera alternatywne, niekonwencjonalne sposoby słuchania, rozumienia i doświadczania sytuacji i otoczenia. Pojawienie się dzieł site-specific i procesualnych zbliżyło sztukę do dźwięku – ze swojej natury przestrzennego i opartego na czasie.  Instalacje dźwiękowe prezentują na wystawie Robert Knuth i Sebastian Mac, Andrzej Wasilewski oraz Artur Malewski i Piotr Bruch. Muzyczny, interaktywny skafander stworzyła Sandra Gałka a szum z nowojorskich galerii do Muzeum w Szczecinie przeniosła Aleksadra Ska.

Notacja muzyki elektronicznej i wykonań z pogranicza sztuk nie została jeszcze ustandaryzowana. Partytury przypominają mapy z trajektoriami i symbolami. Wymagają one klucza który je przetłumaczy w zależności od potrzeb wykonania oraz zwyczajów kompozytora. Wykonawcy muszą rozumieć kod którym napisany jest utwór i związane z nim symbole, zanim zaangażują się w ekspresję i wyobraźnię muzycznego uniwersum. Na wystawie taką partyturę prezentuje Joanna Wilczyńska. Pozostałością po koncercie wykonanym „do morza” są stroje zaprojektowane przez Annę Witkowską z graficznymi motywami które mogłyby posłużyć za instrukcję wykonania utworu. Obiekt Dariusza Fodczuka jest pozostałością po jego performance wykonanym podczas otwarcia wystawy, zgodnie z wcześniej przygotowaną partyturą.

Tradycyjnym zapisem nutowym bawią się z kolei Adam Witkowski i Małgorzata Goliszewska, która skomponowała muzykę przetwarzając częstotliwość, z jaką różnego rodzaju wydarzenia mają miejsce na świecie w ciągu jednej minuty (Partytura dokumentalna). Paweł Książek stworzył serię rysunków inspirowanych twórczością kompozytorów i wykorzystał w nich motyw w klasycznej partytury. Waldemar Wojciechowski stworzył partyturę na dźwięk plotera (nasuwa się tu skojarzenie z Cartridge Music Johna Cage’a), a Michał Połomski interaktywną partyturę na kody QR.  Partyturę – baner stworzył Mariusz Waras.

Partytura jako kod jest zapisem graficznym dźwięku wyobrażonym przez kompozytora. Jej celem jest zapis muzyki i wykonania dźwięku ale także aktorów, performerów, tancerzy, filmowców, czy twórców intermediów. Artyści tacy jak Zbigniew Romańczuk i Anna Orlikowska postanowili zabawić się w cyfrowy zapis koloru i rzeźby. Artyści Fluxusu używali partytury aby wnieść do sztuki czynnik życia. Pojawiła się idea partytury jako instrukcji wykonania. Taką partyturę pokazują Łukasz Jastrubczak i Rafał Żarski. Partytura w takim sensie organizuje akcję, odkrywając idee w zakodowanym formacie. Jest mapą prowadzącą z punktu A do B. Może być rozkazem, serią wskazówek, ale może być otwarta na improwizację i interpretację. Jest otwarta zarówno na wolność jak i ograniczenie. Przewrotnym obiektem-instrukcją, neo-dadaistycznym metronomem jest obiekt-metronom Kamila Kuskowskiego. Bartłomiej Otocki z kolei namalował serię obrazów które mogłyby być potraktowane jako instrukcje wykonania utworu. Podobny jest cyfrowy wydruk Igora Omuleckiego. Przestrzennym, jakby milczącym kodem jest rzeźba Moniki Zawadzki. Partytura jako diagram z kolei, odnosi się do wizualnego aspektu muzyki i odwrotnie – do muzycznego aspektu sztuki. Diagramy jako modele, mapowe zapisy rozumienia świata zmysłów lub wyobrażeń, wzorce myślowe. Diagram pozwala nam „zobaczyć” proces myślowy, „zobaczyć” narrację akcji, świat marzeń, zrozumieć połączenia i interakcje między materiałami i ideami i zaangażować w myślenie kreatywne interpretując go. Diagram oferuje sposób traktowania jakiegoś aspektu świata w skondensowany sposób. Takim diagramem może być partytura Danuty Dąbrowskiej-Wojciechowskiej oraz obiekty Natalii Janus-Malewskiej. Partytura oferuję perspektywę która może pokazać połączenie między różnymi światami, których nie można postrzegać w tym samym czasie czy miejscu. Jest to kompozycja łącząca różne wymiary, pojęcia, myśli, obrazy, percepcje, obiekty. Partytura jako diagram przenosi ideę kompozycji do pojedynczego wizualnego zapisu, zacierając granice między słownictwem pisanym, wizualnym i muzycznym. Partytura mając charakter performatywny i twórczy, może przypominać diagram i jednocześnie przekraczać jego dynamikę.  Tego typu skomplikowaną partyturę świetlną prezentuje w swojej instalacji Agata Zbylut (Świetliki) ale także Hanna Nowicka (wideo Symfonia patetyczna).

Frank Zappa przestrzegał przed fetyszyzacją partytury pisząc, że „nie je się przepisu”. Na wystawie są więc też prace dźwiękowe. Małgorzata Szymankiewicz wybrała fragmenty traktujące o twórczości, szczególnie o malarstwie, z polskiej muzyki popularnej. Łukasz Skąpski skomponował utwór na kwartet smyczkowy. Aleksandra Zielińska wykonała koncert wykorzystując Harleye jako instrumenty muzyczne. Zaprezentowana jest też najnowsza płyta Zorki Wollny.

HISTORIA PARTYTURY w wielkim skrócie

Pierwsze partytury graficzne tworzyli futuryści – m.in. Luigi Russolo, który pisał je na swoje „intonarumori” już w 1916 roku. Artyści tacy jak Paul Klee czy Wassily Kandinsky interesowali się muzycznym potencjałem grafiki i rysunku. Najbardziej znane partytury graficzne tworzył oczywiście John Cage, który już w latach 30. tworzył partytury taneczne. Zapiski te mogły być inspirowane ręcznie pisanymi, ilustrowanymi partyturami Erika Satie. Partytura do Poème Symphonique (1962), Ligietego – przewidziana jako wydarzenie Fluxusu składała się jedynie z instrukcji nakręcenia 100 metronomów. W latach 50. powstały wspaniałe graficzne partytury Earla Browna, La Monte Younga, Christiana Wolffa oraz Corneliusa Cardew – brytyjskiego kompozytora, który asystował Cage’owi i Karlheinzowi Stockhausenowi. Jedna z najbardziej znanych partytur graficznych – December 1952 Earla Browna jest konstrukcją przypominającą dzieła Mondriana.  W 1959 roku w Darmstadt Stockhausen wygłosił wykład: „Musik und Graphik”, w którym mówił o „emancypacji elementu graficznego od muzycznego”.  Pod koniec lat 50. i w latach 60. artyści wizualni zainteresowali się dźwiękiem. Pojawiła się sztuka performance. Metamechaniczne rzeźby Jeana Tinguly’ego, filmy Bruce’a Lacey’ego i happeningi Kaprowa. Artyści tacy jak Allan Kaprow czy John Cage, eksperymentowali z zależnościami między sztuką performance a partyturą różnego rodzaju – werbalną, graficzną, tradycyjną, numeryczną. Badali, jak partytury mogą zapisywać sytuacje związane z improwizacją, niespodziewanym zdarzeniem i spontaniczną wolnością. Sprawdzali werbalne, graficzne, wizualne możliwości systemów notacji a rezultaty tych eksperymentów przekroczyły możliwości klasycznych instrumentów.

To zamazanie granic między językiem wizualnym, pisanym a muzycznym miało zasadnicze znaczenie dla kultury postmodernistycznej kolejnych dekad. Michael Parsons napisał, że „studia nad sztuką mogą przynieść świadomość medium dźwięku i autonomicznego charakteru jego właściwości formalnych i relacjonalnych”. Spuściznę po eksperymentalnych muzykach (jak Brian Eno) można usłyszeć w instalacjach i na płytach w wykonaniu osób bez wykształcenia muzycznego – ludzi, którzy „rzeźbią” w dźwięku.

Artists:

Karolina Breguła & Robert Mleczko
Danuta Dąbrowska-Wojciechowska
Dariusz Fodczuk
Sandra Gałka
Małgorzata Goliszewska
Natalia Janus-Malewska
Łukasz Jastrubczak
Robert Knuth & Sebastian Mac
Kamil Kuskowski
Paweł Książek
Artur Malewski & Piotr Bruch
Hanna Nowicka
Igor Omulecki
Anna Orlikowska
Bartłomiej Otocki
Michał Połomski
Zbigniew Romańczuk
Aleksandra Ska
Łukasz Skąpski
Małgorzata Szymankiewicz
Mariusz Waras
Andrzej Wasilewski
Joanna Wilczyńska
Anna Witkowska
Adam Witkowski
Waldemar Wojciechowski
Zorka Wollny
Monika Zawadzki
Agata Zbylut
Aleksandra Zielińska
Rafał Żarski

Anarchy and New Art. 100 years of Dadaism

Photo documentation of the exhibition: http://www.rzezba-oronsko.pl/index.php?aktualnosci,937,anarchia_i_nowa_sztuka._100_lecie_dadaizmu._wystawa_artystow_wydzialu_malarstwa_i_nowych_mediow_akademii_sztuki_w_szczecinie

5 lutego 1916 roku Hugo Ball otworzył Cabaret Voltaire i ogłosił pierwszy manifest Dada. Wraz z Emmy Hennings, Tristanem Tzarą, Hansem Arpem, Marcelem Janco i Richardem Huelsenbeckiem dał początek ruchowi, który przewrócił świat sztuki do góry nogami. Dadaizm wziął się z reakcji artystów na I wojnę światową, którzy wybrali neutralną Szwajcarię, aby uprawiać sztukę absurdalną, antyestetyczną, internacjonalistyczną, prześmiewczą i kwestionującą wszelkie zasady w sztuce i w życiu. Wtedy powstały pierwsze performance’y i pierwsze dzieła interaktywne, zacierające granicę między twórcą a odbiorcą. Kiedy Marcel Duchamp przysłał swoją Fontannę na nowojorską wystawę obraził tym cały świat sztuki. Dzisiaj użycie ready-made, również jako found footage nie dziwi nikogo, ale sztuka współczesna – krytyczna, nihilistyczna i anarchistyczna – po raz kolejny zyskuje miano entartete kunst. Można śmiało powiedzieć, że humor wielu współczesnych prac można odczytać jako odreagowanie rzeczywistości zgodnie z freudowską zasadą, że żartem przykrywamy to, z czym trudno jest się nam zmierzyć. Kiedy politycy sięgają po retorykę bliską tej z pierwszych dekad XX wieku, metody Dada stają się nam niepokojąco bliskie.

Wystawa „Anarchia i Nowa Sztuka. 100-lecie Dadaizmu” pokazuje, jak różne są skojarzenia z Dada artystów reprezentujących różne media. Dla performerów ich dadaistyczne korzenie są zupełnie oczywiste i we wszelkich wypowiedziach na ten temat łatwo o truizmy. Klasycznie dadaistyczny i oparty na tekście performance zaprezentuje Andrzej Szpindler. Pokazana zostanie także dokumentacja performance’ów Igora Omuleckiego. Jednak w świecie obiektów i nowych mediów, element Dada jest zawsze czymś zaskakującym. Na wystawie przeważają obiekty ready-made, jak znaczki pocztowe Kamila Kuskowskiego, czasem lekko zmanipulowane jak samochód LS-Motors S-Type Łukasza Skąpskiego, Szachy Waldemara Wojciechowskiego, spłaszczona koszulka Jakuba Czyszczonia, obiekt Rafała Żarskiego ze stołu i talerzy, czy instalacja z drewnianych miarek Małgorzaty Szymankiewicz. Dada to absurdalne, bezużyteczne obiekty jak zużyte filtry wentylacyjne pokryte kurzem Hanny Nowickiej (Esencja) – pochodzące z jej własnej pracowni na Akademii, instalacja z drabin, które do nikąd nie prowadzą Anny Witkowskiej, dziurawa wanna Moniki Zawadzki, czy odwrócony do góry nogami wieszak Adama Witkowskiego. Dada to kierunek łączący sprzeczności – instalacja Danuty Dąbrowskiej łączy logikę mechanizmu z irracjonalnością projektowanego na niej obrazu. Dada to interakcja – jak instalacja sound-artowa Roberta Knutha Da-Dance, która wprowadza widza w trans, karaoke Artura Malewskiego, czy spreparowane pianino Mam wszystkiego dosyć Andrzeja Wasilewskiego. Dada to absurd – jak miś pokryty kurzem Artura Malewskiego. To nadawanie odpadom i śmieciom rangi dzieła sztuki – jak w wideo Pawła Książka lub obiekt Sectio aurea Emilii Kamińskiej, będący kształtem kupy na ciągu Fibonacciego. Dada to przewrotny i jadowity humor – wideo Kamila Kuskowskiego czy napis „kobieta” wykonany z marmuru przez tego samego artystę, wideo z przekleństwami Bartka Otockiego, czy inspirowane filmem Erika Satie i Rene Claire’a według scenariusza Fracisa Picabii Antrakt – wideo Anny Witkowskiej Peleryna. Dada w formie to kolaże i asamblaże – tu np. kolaż Olgi Lewickiej. Francis Picabia w swoim tekście „Francis Merci!” napisał, że nie powinniśmy mieć świadomości własnej płci. Temat gender w dowcipny sposób podejmuje w swojej pracy Ola Ska. Dada to wreszcie tytułowa anarchia – jak wideo tej samej artystki. Gatunek, który uprawia Mariusz Waras – street art – ma element anarchii sam w sobie. Artysta stworzy mural na fasadzie muzeum. Od samego wejścia widz zostanie wciągnięty w ekspozycję absurdu, humoru i bałaganu – w treści i w formie.

Artyści:

Jakub Czyszczoń

Wojciech Dada

Danuta Dąbrowska-Wojciechowska

Łukasz Jastrubczak

Emilia Kamińska

Robert Knuth

Paweł Książek

Kamil Kuskowski

Olga Lewicka

Artur Malewski

Jerzy Mazzoll

Hanna Nowicka

Zbigniew Rogalski

Lidia Sapińska

Aleksandra Ska

Łukasz Skąpski

Piotr Skiba

Andrzej Szpindler

Małgorzata Szymankiewicz

Mariusz Waras

Andrzej Wasilewski

Adam Witkowski

Ania Witkowska

Waldemar Wojciechowski

Monika Zawadzki

Agata Zbylut

Rafał Żarski

 

 

 

Imagine – drawing performance meeting

Artists: Przemysław Branas, John Court, Mehdi Farajpour, Dariusz Fodczuk, Magda Grzybowska & Anna Wytych-Wierzgacz & Emilia Danilecka, Alastair MacLennan, Mineki Murata, Seiji Shimoda, Fiona Wright.

A line, a drawing in a context of performance art becomes a totally ephemeral form, often drawn only in the space or built in our imagination. The problem of the autonomy of the drawing as an art genre is extended into the space, time, an artist and the imagination of a spectator. Hence the appeal to the audience: “IMAGINE”.

Through a two-day review we will see nine performance of artists from Europe and Asia. Przemysław Branas will refer to the drawing in a most metaphorical way, as he will present a “sound drawing”. John Court, Fiona Wright and Alastair MacLennan will create their drawings in durational actions. Seiji Shimoda and Mineki Murata will do the same in more dynamic performances based in body art. Magda Grzybowska in her action that she will create with a dancer Anna Wytych and a chello player – Emilia Danilecka will refer to the architecture of the National Museum. A drawing on the characteristic skylight will be danced and played on a chello. Mehdi Farajpour will make a dance drawing using a shadow which has a special meaning in Persian culture. Dariusz Fodczuk will invite the public to draw with him making the audience a subject of the performance. The drawings created through the 2 day event together with their video registration will be displayed in the National Museum between December 14^th and 24^th.

The photo documentation of the meeting: http://ttt.wroclaw.pl/en/wystawy-ttt/imagine

Art Full Stop

The space of a gallery is a space of a safe meeting of art with a viewer. Art institutions still have the power of marking what is creative and controlling the reception of the artwork. The City Art Gallery of Kalisz decides to leave the comfort zone and confront with anonymous public. Art in public spaces loses its distance which is typical for galleries. An unexpected direct encounter with it may be an important experience for accidental viewers. Leaving the frames of an institution by the artwork and entering into the public space allows us to negate the previously encoded so called “correct reactions” and “correct understanding”. We want the space of Kalisz to become the real place where art starts to exist, that’s why we suggest the inhabitants to wait with art. By accident. Briefly. For a while.

For the entire year on the bus stops in the center of the town we will present artworks. The majority of them will be site-specific. To the meeting with the inhabitants of Kalisz we invited both artists who are experienced at presenting their art in public spaces and those who would like to challenge it. Altogether we will listen to the voice of the public – uncensored and uncontrolled by the institution.

So far we have presented the works by Przemysław Branas, Karol Radziszewski, Michał Knychaus and Irena Kalicka.

Performance Month – City Art Gallery of Kalisz

Performance is live art, it is time based and it happens in a specific place. A performer (or a group of performers) by connecting a space, site and time, undergoes an action that is presented to the public. In very specific cases the public may not be present or the notion of a public may not be clear. The action itself can also be unspecific and the presence or absence of a performance artist may also be unclear. The essence of a performance shifts the attention of the spectator towards the process of creation. This process provokes spontaneous reactions in him/her, causes a strong tension and prepares the ground for direct encounter in which a physical, psychic and mental interaction is strongly experienced.

Performance art in its early stage, when it was on the margin of art practice, was presented in spaces that were of minor importance, degraded, abandoned and unimportant for commercial art ventures. In Poland the process was similar – performance artists avoided so-called official galleries that were institutionally controlled by censorship and politicians. However, performers through undertaking their counterculture actions were actually coming closer to existing institutions, galleries, theatres and clubs in order to continue more successfully in art. Having initially existed outside of a conventional frame, performance art unexpectedly became a mighty power, able to express important and critical statements.

The artists performing in Kalisz in November are some of the most interesting representatives of performance worldwide: Paweł Kwaśniewski, Irma Optimisti, Omar Ghayatt, Jeffery Byrd.

More at: http://tarasin.pl/en/miesiac-performance/

PETER (PIOTR) GRZYBOWSKI – “FAUX PAINTING. PERFORMER’S OBJECTS”

The exhibition Faux painting. Performer’s Objects features a series of painting objects created in the 1990s, which has so far been shown mainly in solo exhibitions in the United States and collective presentations including the Grand Palais in Paris and the Zachęta National Gallery of Art (exhibition “We are”). This is the first solo exhibition of Peter (Peter) Grzybowski in Poland featuring this series, which was sent from New York after the artist’s death. The series is made up of a number of painting objects – imitation materials, mainly wood and stone created in the 90s.

The title of the exhibition Faux painting. Performer’s Objects is derived from the text accompanying the exhibition in Bielsko-Biała by Wladysław Kaźmierczak – an artist and performer, curator of performance festivals – about Peter Grzybowski who died last year in New York. The material delves into the performer’s way of thinking and the pedigree of his painting during the New York period. Peter Grzybowski’s paintings are much more than mere canvases – they become the “performer’s objects”, something that is inextricably linked with the artist’s philosophy of creation, and not just practicing the art of faux painting for the sake of earning money. The text will be published in its entirety in the portal “Obieg” at the end of August, just before the opening of the exhibition.

“The exhibition in Galeria Bielska BWA is Poland’s first such large presentation of paintings created by Peter Grzybowski in the 1990s. Shipping these large canvases from New York became possible only after the artist’s death – but the task required enormous financial and logistical effort, and the paintings together with the New York studio were almost lost forever. These are very original works – turning the previously anonymous decorative techniques into art. For me this is a very important exhibition, allowing me to believe in the words written on the grave of Duchamp’s: “D’ailleurs, c’est toujours les autres qui meurent” and thus deal with personal tragedy”, says Małgorzata Kaźmierczak, curator of the exhibition.

Peter (Peter) Grzybowski (born. June 16, 1954 in Kraków, d. Aug. 29, 2013 in New York) – multi-media artist, performer and painter. Degree in painting from the Academy of Fine Arts in Kraków in 1982. In the early 1980s he began his first experiments with the art of performance – both individually and with groups of AWACS and KONGER – which he continued after moving to New York in 1985. The first paintings created by Grzybowski in the 1980s constituted a photorealistic reconstruction of performances in the form of paintings on canvas. In his performances he used multimedia, the surrounding reality and deconstruction techniques. He commented on and criticized the world, with its ongoing changes – for which he often resorted to destruction of objects. In recent years, the artist created multimedia performances and installations, for which he used computers, digital video, sound, light, UV and interactive CDs.

The artist participated in many international festivals and performances; he was a member of the Art Fort Association and IAPAO, organizer and curator of meetings and performance festivals, such as “Kesher” in the United States and Poland.

More: http://galeriabielska.pl/?d=details&sek=english_version&idArt=1862

INSTRUMENTS OF WAR by Manuel Vason, Anne Seagrave, Dariusz Fodczuk, Stuart Brisley, Alastair MacLennan, Wladyslaw Kazmierczak & Ewa Rybska, Suka OFF, Helen Spackmann, Joshua Sofaer, Sachiko Abe, Ronald Fraser Monroe and Franko B.

Between March 22^nd and April 19^th in the gallery BWA Sokol, Nowy Sącz, Poland a photography exhibition by Manuel Vason was presented. It was titled RE-PERFORMANCE. Between performance and photography, and I had the pleasure to curate this exhibit. Since I am not in a position to write a critical text about an exhibition which I curated, I would like to merely document the show and the performances that took place during the opening. These were performances by Dariusz Fodczuk and Anne Seagrave – one of the artists featured in the exhibition.

During the exhibition photos of international cutting edge performance artists were shown: Stuart Brisley, Anne Seagrave, Alastair MacLennan, Władysław Kaźmierczak & Ewa Rybska, Suka OFFduo, Helen Spackmann, Joshua Sofaer, Sachiko Abe, Ronald Frazer Munroe and Franko B. In accordance with the spirit of the collaborative aspect of the photos, I treated the exhibition as a group show by Manuel Vason and the performance artists presented in the photos. An important element of the presentation were the displayed statements of these artists outlining their thoughts about the collaboration process with Manuel Vason.

The full version of the text was published at: http://livinggallery.info/text/vason

Ephemeral Fixed – pre-event at F.A.I.T (Krakow)

March 14th, 2012 at F.A.I.T (Krakow) – pre-event of the “Ephemeral Fixed” event featuring: Daniel Dida and Linda van Dalen (performance) and the show of documentation by Anne Seagrave, Wladyslaw Kazmierczak & Ewa Rybska and an independent video work by Peter Valyi. 

Ephemeral Fixed. Ephemeral art – history documented.

Ephemeral art is well established in art history, but it has not been well researched and described in Central Europe yet. Ephemeral fixed. Ephemeral art – history documented is a project focusing on all kinds of artistic practice in Visegrad countries, after which only the documentation of ephemeral art remains. Artists and theoreticians from all generations take part in it. The event comprises of presentations of the documentation of the artist run galleries, performance art shows, as well as a Symposium and discussion panel and a publication.

Invited artists:

Jiri Suruvka, Marek Prazak, Jana Zimcikova (CZ)
Jozsef R. Juhasz, Daniel Dida, Linda van Dalen (SK)
Balint Sombati, Imre Denes, Peter Valyi (HU)
Jozef Robakowski, Adam Klimczak, Anka Lesniak (PL)

Theoreticians:

Lukasz Guzek (PL), Jozef Cseres (SK), Katalin Balazs (HU), Tomas Pospiszyl (CZ)

http://ephemeralfixed.eu

The review of the festival by Katalin Balazs: http://livinggallery.info/text/ephemeral