Rudolf SCHWARZKOGLER MANIFEST: „PANORAMA I: AKT TOTALNY” [1965]

Konstrukcję obrazu wypiera konstrukcja warunków koniecznych do zaistnienia aktu malarskiego jako wyznacznik pola akcji (przestrzeni wokół aktora – realnych obiektów znalezionych w otoczeniu). Sam akt malarski zostaje uwolniony od przymusu tworzenia obiektu jako celu działania będąc postawionym przed narzędziem reprodukującym, które zapisuje informacje. Tymczasowość aktu malarskiego i jego wystawienie stają się tożsame; wystawione obiekty jako elementy PANORAMA poruszają się i zmieniają w przestrzeni, (konfrontacja, montaż, automatyczny kontakt etc.); akt malarski można rozszerzyć w akt totalny, doświadczalny wszystkimi zmysłami. Będąc strukturą osadzoną w czasie i przestrzeni, odkrywa swą formę plastycznemu obrazowi wielokrotnych nagrań wykonanych różnymi narzędziami.

Niniejsze tłumaczenie ukazało się w piśmie Sztuka i Dokumentacja nr 5 (2010), 83. 

Advertisement

Susan Jarosi: WIZERUNEK ARTYSTY W SZTUCE PERFORMANCE: PRZYPADEK RUDOLFA SCHWARZKOGLERA

[H]istorycy uznali, że szeroko rozumiana anegdota wykorzystuje mechanizm działania mitu i sagi, z których czerpie bogactwo twórczego materiału i wprowadza go do udokumentowanej historii.
– Ernst Kris i Otto Kurz, Legend, Myth, and Magic in the Image of the Artist. 

Konfuzja fikcji i udokumentowanej historii sztuki prześladuje nie tylko prace Schwarzkoglera ale ogólnie sztukę performance. Mit Schwarzkoglera przywołuje każdy, kto chce nadać posmak sensacji tej sztuce oraz skompromitować, strywializować, czy po prostu zdyskredytować artystów, którzy używają swojego ciała jako materii sztuki. – Kristine Stiles „Uncorrupted Joy: International Art Actions”.

Krytyk piszący dla magazynu Time – Robert Hughes w 1972 roku wprowadził do obiegu przekaz na temat Rudolfa Schwarzkoglera, w którym utrzymywał, że artysta ten zmarł w rezultacie celowych samookaleczeń penisa, podjętych w cyklu performance pod koniec lat
sześćdziesiątych dwudziestego wieku. Relacja ta jest całkowitym kłamstwem. Co więcej, dowody na to, iż jest ona kłamstwem są ogólnie dostępne i znane, wielokrotnie opublikowane w opracowaniach naukowych i w katalogach wydawanych przy okazji wystaw prac Schwarzkoglera. Artysta ten był za życia prawie nieznany poza rodzinną Austrią. Mit jego śmierci uczynił słynnym zarówno jego jak i grupę Akcjonistów Wiedeńskich (z którą współpracował w latach 1963 – 1969), ale w znaczący sposób wpłynął także na odbiór sztuki performance w szerszym aspekcie. Esej ten ma na celu prześledzenie mitu Schwarzkoglera w obecnej jego postaci oraz relacji między sztuką, do powstania której zainspirował innych artystów a tym, jak krytyka sztuki przyjmowała jego performance. Uporczywość mitu Schwarzkoglera wydaje się wskazywać, że współczesny odbiór performance zależy w takim samym stopniu od zmitologizowanych wizerunków artystów performerów, jak i od istoty ich dzieł.

Pełna wersja tekstu została opublikowana w piśmie Sztuka i Dokumentacja nr 5 (2010), 63-82.

http://www.doc.art.pl/pdf_archive/sid_vol_05_jarosi.pdf